Kad kapitalizam truli, smrdi na fašizam…

Na današnji dan pre sedamdesetipet (75) godina, Žikica Jovanović Španac se sa grupom partizana Rađevačke čete, sukobila sa patrolom kvislinške Nedićeve žandarmerije u kojima su dva žandarma podlegla ranama.

Nakon završetka drugog svetskog rata ovaj dan je proglašen „Danom ustanka naroda Srbije“. Jugoslovensko rukovodstvo je tada ovaj datuma, postavio na sam vrh hronoloških ustanaka u nizu naroda Jugoslavije i odalo priznanje narodu Srbije zbog masovnog učešća u antifašističkom ustanku 1941. godine.

Ovaj praznik je obeležavan sve do 2001 godine, kada je ukinut Odlukom prve neoliberalne vlade Republike Srbije, na čijem čelu je bio predsednik dr Zoran Đinđić. Na tadašnju Vladu je izvršen niz pritisaka od strane antikomunistički orijentisanih pojedinca iz vladajućih partija, kao i predstavnika akademskog istorijskog revizionizma, uz paralelne napore Srpske pravoslavne crkve, koj su zajedničkim snagama nastojali da izvrše reviziju istorijskih događaja pod izgovorom da se „traga za onim delom državnog i društvenog identiteta koji je izgubljen u prethodnih 60 godina“.

Naime, brisanjem ovog istorijskog datuma iz neoliberalnog poretka sećanja dodatno se zamagljuje činjenica da su ravnogorski četnici, kao istorijski favoriti zagovornika novoustoličene vladajuće ideologije, bili sporedni akteri antifašističkog ustanka u Srbiji, a kasnije i saradnici okupatora.

Današnji procvat fašizma u zemljama gde se sprovodi tržišna ekonomije vezuje se za brutalno bogaćanje veoma malog broja ljudi na uštrb velikog broja populacije koji nema mugućnosti da preživi od svog rada, i stalnim zaduživanjem potpada u dužničko ropstvo.

Koorporativizam se širi svetom eksploatišući jeftinu radnu snagu i javna dobra, ne vodeći računa da li će u svom pohodu na kapital ugroziti ljudske živote kao ni životnu sredinu zarad zgrtanja ogromnog bogatstva. U sve to je vešto upletena religija koja služi kao opijum za pokoravanje širokih narodnih masa u korist oligarhije. Otpor ovom uveliko prisutnom fašizmu se u javnosti karakteriše kao ekstremizam, a pojedini mediji koji su u službi proklamovanja neliberalnog poretka čak društvene pokrete koji se protive merama štednje izjednačavaju sa stranim plaćenicima pa čak i teroristima. Represivni aparati poput policije, vojske pa i sudstva nalaze se u koruptivnom sistemu i rade u službi onog veoma malog broja bogatih koji imaju moć i novac kojim kupuju „parlamentarnu demokratiju“ i svoj vulgarni lopovluk legalizuju kroz zakonska akta, nazivajući to „štednjom“.

Danas planeta nije opterećena ratovima između naroda i država kao što je to bio slučaj u drugom svetskom ratu gde se jasno znao protivnik, i protiv kakve se ideologije treba boriti. Danas se ratovi vode između osiromašene radne snage, s jedne, i brutalnog neokolonijalnog neoliberalizma, s druge strane. U poraženoj većini ljudi masovno stradaju kao pojedinci, a ne mogu da zaključe od koga. Stradanje pojedinaca prerasta u kolektivnu frustraciju, a agresor se ne može detektovati. Sistem je u suštini taj opaki nevidljivi agresor koji generiše različite oblike radikalizma. Oni koji korumpiraju ili tolerišu korupciju su najveće pijavice narodne krvi. Gore od toga je kada se kroz institucije sistema i u “demokratskoj” proceduri “borite” protiv korupcije, a onda, kroz izbore, opet podržite tu istu stranku koja je otelotvorenje korupcije. Sve je formalno prošlo kroz demokratsku proceduru, a ubice naroda su ostale na slobodi.

I zato “Smrt fašizmu, a sloboda narodu“.